«Και βγαίνουν άνθια πλουμιστά και τρέμουν στον αέρα,
Λουλούδια μύρια, που καλούν χρυσό μελισολόι
άσπρα, γαλάζια, κόκκινα και κρύβουνε τη χλόη.»
Δ.Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι.

Η πλάση ολόκληρη ομορφαίνει με την άφιξη της ανθοστολισμένης άνοιξης. Δειλά -δειλά, η «γη χαμογελάει με λουλούδια», καθώς ξεπροβάλουν κάτω από το ολόλευκο χιόνι που σκεπάζει τα πάντα και φέρνει ήχους, χρώματα, αναγέννηση. Τότε είναι που στήνουν τρελό χορό τα αγριολούλουδα της Οίτης και της Γκιώνας-ο κρόκος, η μωβ ανεμώνα, η μαργαρίτα, το κολχικό τριφύλλι-καθώς λικνίζονται στο φύσημα του αγέρα.

Οι δρόμοι του χωριού έσφυζαν από ζωή την ημέρα. Νέοι, γέροντες, παιδιά, ταξιδιώτες κατέβαιναν προς το σιδηροδρομικό σταθμό του Μπράλου ή αντίθετα. Βοσκοί με τα κοπάδια τους μετοικούσαν από το απάνεμο μαντρί στη στρούγκα του βουνού. Οι λαγκαδιές με τα πλατύφυλλα πλατάνια και τις γάργαρες πηγές, τα πυκνά δάση με τις αιωνόβιες δρυς και τα έλατα, τα σμήνη χελιδονιών, μαζί με τις χιλιάδες είδη πτηνών-λοφιοπαπαδίτσες, πυροκότσυφες, χιονόστρουθοι κ.α.-γέμιζαν τις καρδιές με τη χαρά της ζωής.

Άρχιζε η περίοδος του μόχθου. Το κλάδεμα των αμπελιών για να φυτέψουν τον Απρίλιο όλα τα είδη κηπευτικών και ανοιξιάτικων καλλιεργειών. Η γιαγιά της οικογένειας έμενε στο σπίτι και φρόντιζε τα παιδιά. Σκάλιζε και φύτευε στο κήπο φασόλια, πατάτες… Ετοίμαζε το φαγητό καθώς οι γονείς, μετά το όργωμα έσπερναν καλαμπόκι, ρεβύθια ή φύτευαν πατάτες, φασόλια. Άλλες μέρες πάλι, καβάλα στο μουλάρι, έσπευδαν να βλαστολογήσουν, να θειαφίσουν τα αμπέλια, να ξεριζώσουν τα ζιζάνια, να ξεχωρίσουν την ήρα από το σιτάρι για να είναι καθαρός ο καρπός, να ανοίξουν τα αυλάκια από τις πηγές ως τα χωράφια. Κι ο πυρετός των εργασιών ανέβαινε ως τη κορύφωση του καλοκαιριού.

Το Πάσχα και ο εορτασμός του ερχόταν σα βάλσαμο για να εγκαινιάσει μια περίοδο ανάπαυλας, εκκλησιασμού, προσευχής αλλά και αναψυχής. Ο εκκλησιασμός ξεκινούσε τη Μεγάλη Πέμπτη, διότι ο ιερέας Παπά-Αριστείδης είχε να φέρει εις πέρας και τις γεωργικές του εργασίες πέρα από τα ιερατικά του καθήκοντα. Τη Μεγάλη Παρασκευή μετά το στολισμό, ο επιτάφιος περιφέρονταν γύρω από την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Το Μεγάλο Σάββατο, κάθε οικογένεια έσφαζε το δικό της αρνί ή κατσίκι και στέγνωνε τη προβιά που θα πωλούνταν στην Άμφισσα. Αξημέρωτα, οι πιστοί παρακολουθούσαν τη θεία λειτουργία, με πρόσφορα και ψυχούδια (μικρά ψωμάκια για τις ψυχές των συχωρεμένων τους). Πρωί -πρωί, στο λάκκο της γειτονιάς το φτιάξιμο της φωτιάς. Παρέες παρέες έψηναν στις αυλές των φιλόξενων σπιτιών που ήταν ανοιχτές για όλους. Και Ρουμελιώτικο γλέντι χωρίς κρασί, πίτες, κοκορέτσι, γαρδουμπάκια στη γάστρα με χόρτα δεν νοήται. Ως το μεσημέρι, οι άνδρες ήσαν και χορτάτοι και στο κέφι. Πάσχα τερπνόν, Πάσχα ανθρώπινον. Το γλέντι όμως κορυφώνονταν τη Δευτέρα του Πάσχα με χορούς και κλαρίνα έξω από την Αγία Αικατερίνη, με πρωτοχορευτές ενίοτε τους παπάδες. Ανοιχτόκαρδα πρόσωπα, κεφάτα. Και οι καρδιές γεμάτες αγαλλίαση.

Το πρώτο πανηγύρι της χρονιάς , η γιορτή του Αγίου Αθανασίου, κοντοζύγωνε. Και τότε, στην εκκλησία του, στο περίβολο, στηνόταν ολόκληρο τσιμπούσι με ψητά ,πίτες, τυρί, μουσική και τραγούδια. Το τραπεζομάντηλο στρωμένο πάνω στο ολόφρεσκο χορτάρι και οι συγχωριανοί καθισμένοι σε βελέντζες κατά γης, κάποιοι στο σαμάρι, κάποιοι άλλοι πρόχειρα σε μια πέτρα. Κι ήταν τόση η χαρά …