Απόκριες στο Οινοχώρι

της Τζούλης Κωνσταντινοπούλου

Τις γλεντούσαν τις απόκριες στο Οινοχώρι του παρελθόντος… ούτε τους πεθαμένους τους ξεχνούσαν , ούτε τον εαυτό τους.
Τα ψυχοσάββατα, για να μνημονεύσουν τους « ξενητεμένους» τους , οι γυναίκες ετοίμαζαν τα « ψ´χούδια»- πεντανόστιμα μικρά ψωμάκια καλοφτιαγμένα, ζυμωμένα με λάδι, που ψήνονταν σε ταψιά- και το « στάρι», τα κόλυβα, φορτωμένα με σταφίδα, μυρωδικά και ζάχαρη.
Ο πόνος και η θλίψη έσμιγε σαν το ζυμάρι τη μικρή τους κοινωνία. Κι όταν ηχούσε ο χτύπος της καμπάνας, όπως γινόταν στις χαρές τους και στις λύπες, οι γυναίκες με το πιάτο στο χέρι, αγέλαστες, σκουροντυμένες, έπαιρναν το δρόμο για την εκκλησία. Με το πέρας του εσπερινού, το στάρι με τα ψυχούδια μοιραζόταν σ´ όλο το εκκλησίασμα, μα κρατούσαν και λίγα για τις οικογένειες που το ´χαν μεγαλύτερη χρεία, για να « σ´χωρέσουν». Και τότε, γέμιζε η ψυχή τους βαθιά αγαλλίαση!
Το βράδι και τη Κυριακή, τα παιδιά άναβαν θεόρατες φωτιές με κλαριά , στη ράχη, στον Αη-Λια. Με χάχανα και ιστορίες, χαίρονταν οι καρδούλες τους τόσο που ψήλωναν και γίνονταν μεγάλες, από τη χαρά που τις πλημμύριζε. Και έτρωγαν όλοι μαζί: τυρί, πίτες, μπακαλιάρο τηγανητό…
Ακούγονταν και τα κλαρίνα. Κι όταν χάθηκε το τελευταίο κλαρίνο του χωριού, έρχονταν οι μουσικοί από τα γύρω χωριά, κυρίως τη Καλοσκοπή.
Το τέλος του γιορταστικού γλεντιού σήμαινε η Καθαρή Δευτέρα: άλλοι βάφονταν με στάχτη και κάρβουνα, τους « μπζουράδες» και γύριζαν για να κάμουν γνωστούς και φίλους να γελάσουν, άλλοι ντύνονταν με παρδαλά και παράταιρα ρούχα .
Η ευθυμία και η ξεγνοιασιά βασίλευε για λίγο, μιας που από την επόμενη κιόλας μέρα, θα ξεκινούσε το πολύ λιτό σαρανταήμερο που οδηγούσε στο Πάσχα με την Ανάσταση του Κυρίου.

Πηγή: μαρτυρία στρατηγου Ιωάννου Σταύρου Παπαπαναγιώτου