Έθιμο ήταν τότε στο χωριό, το βράδι του Ευαγγελισμού, να ανάβουμε φωτιές στον Άι-Σπυρίδωνα. Όλο το χρόνο μαζεύαμε τα ρετσίνια που έβγαζαν από τα βαρέλια, όταν τα καθάριζαν και τα σωριάζαμε ολόραχα αράδα στον Άι-Σπυρίδωνα. Μόλις νύχτωνε, ανάβαμε τα ρετσίνια σε τεράστιες φωτιές και με φωνές και τραγούδια γιορτάζαμε το τελείωμα της μεγάλης μέρας. Απέναντι μας ,απαντούσαν επίσης με τεράστιες φωτιές, οι Σουβαλίτες και οι Βαργιανίτες. Έθιμο που ήταν άγγελμα, ανταπόκριση και που έχει την αρχή του στους πανάρχαιους χρόνους, στις «φρυκτώριες». Τότε, με τέτοιες φωτιές, τις φρυκτώριες, που άναβαν από λόφο σε λόφο, από βουνό σε βουνό, ήρθε το άγγελμα ότι έπεσε η Τροία και τελείωσε ο πόλεμος. Και ο φύλακας που ήταν στους προμαχώνες του ανακτόρου των Μυκηνών είδε τη φωτιά και έδωσε την είδηση. Ήταν η οπτική είδηση, ο οπτικός τηλέγραφος της εποχής. Και ίσως αλληγορικά, οι φωτιές του Ευαγγελισμού, που ανάβαμε στο χωριό, να έχουν την αρχή τους στο άγγελμα ότι άρχισε η Επανάσταση κατά των Τούρκων, που τόσα χρόνια περίμεναν οι σκλαβωμένοι Έλληνες. Ακόμα και ως τις μέρες μας, οι βοσκοί συνεννοούνται μεταξύ τους με τον ίδιο τρόπο.

Απόσπασμα από άρθρο Παναγιώτη Κ. Παπαπαναγιώτου, στην εφημερίδα Οινοχώρι, ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ.