Η Ελλάδα είναι δημοτικό τραγούδι και Σολωμός, σύμφωνα με τον Λίνο Πολίτη.  Ο Οδυσσέας Ελύτης χαρακτήρισε τον Διονύσιο Σολωμό γενάρχη του Νεοελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού.  Σίγουρα είναι ο Εθνικός μας ποιητής. 

Γεννημένος, όπως και ο Κάλβος στην Ζάκυνθο, ορφανεύει από τον κόμη πατέρα του 10 μόλις ετών και στέλνεται για σπουδές στην Ιταλία.  Δέκα χρόνια αργότερα, επιστρέφει με το άνθος της Ιταλικής σοφίας στην γενέτειρα του, η οποία βρίσκεται υπό τη βρετανική προστασία. Στα 1823, συνθέτει το πρώτο του σημαντικό έργο, τον «Ύμνο στην Ελευθερία», συγκλονισμένος από την Ελληνική επανάσταση, ενώ παράλληλα συλλέγει δημοτικά τραγούδια από διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Στα 1828, εγκαθίσταται στη Κέρκυρα,  ως το τέλος της ζωής του.  Γίνεται δε φίλος με τον συνθέτη Νικόλαο Μάντζαρο, ο οποίος θα μελοποιήσει τον «Ύμνο», για να αποτελέσει αργότερα τον Εθνικό μας Ύμνο (1864).  Η δημιουργική του δεκαετία συνεχίζεται με το «Διάλογο», τη «Γυναίκα της Ζάκυθος», το «Λάμπρο».  Διαβάζει και ενημερώνεται για όσα συμβαίνουν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Δυστυχώς, οικογενειακές δικαστικές διαμάχες φθείρουν την υγεία του και τον οδηγούν στον θάνατο.

Σε 6 μόνο στίχους στη «Καταστροφή των Ψαρών» εκφράζει το μεγαλείο των λαμπρών παλλικαριών.

«Στην Ψαρών την ολόμαυρη ράχη

  Περπατώντας η Δόξα μονάχη

  Μελετά τα λαμπρά παλληκάρια

  Και στην κόμη στεφάνι φορεί

  Γεναμένο από λίγα χορτάρια

  Που είχαν μείνει στην έρημη γή»

«Μήγαρις έχω στο νου μου πάρεξ  ελευθερία και γλώσσα»

«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, παρ΄το, λέγοντας, και ‘συ.»

«Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα αισθανθείς μέσα σου να λαχταρίζει κάθε είδους μεγαλείο !»

«Η υπόθεση Σολωμού είναι πολύ ιερή για μένα.  Μιαν ολόκληρη ζωή περιμένω να αισθανθώ ώριμος για να μιλήσω όπως του αξίζει.  Και η στιγμή δεν έφτασε.  Ίσως δεν φτάσει ποτέ»   Ο. Ελύτης